LOST CITY
Το έργο της Άννας Κατσίμπρα είναι έργο απόλυτης μοναξιάς, χωρίς μελόδραμα.
Ο κόσμος γύρω
υπάρχει, αλλά είναι έρημος και σιωπηλός. Οι δρόμοι, τα σπίτια, οι θάλασσες
είναι λωρίδες ανάμνησης. Αν κάποτε η ζωή έχει εξαφανιστεί πάνω στη γη, οι
λωρίδες αυτές θα μαρτυρούν με τον τρόπο τους κάτι που υπήρξε. Τα γυναικεία
γυμνά δεν αλλάζουν αυτή την αίσθηση μοναξιάς και δηλώνεται συνεχώς.
Τα αναδυόμενα
γυμνά είναι πιο πολύ έμβρυα, που θέλουν να γυρίσουν στη μήτρα τους, αφού ο
έξω κόσμος, τους είναι αφιλόξενος και παγερός.
Οι
επαναληπτικές φιγούρες στην άμμο και ιδιαίτερα ο άδειος διάδρομος με τις
γυναικείες μορφές μισοθαμμένες στους τοίχους, βεβαιώνουν ότι οξυγόνο και
ανθρώπινη αναπνοή δεν υπάρχουν από καιρό σ’ αυτό το χώρο, αλλά ίσως κάποιο
ανθρωπολογικό μουσείο θα έπρεπε να τις συντηρήσει σαν για μια άλλη ζωή που
μπορεί να ξαναγεννηθεί.
Η
καλλιτεχνική αξία αυτών των φωτογραφιών είναι αναμφισβήτητη και νομίζω θα
συγκινήσει έναν κόσμο ευαίσθητο στη φωτογραφία και στη ζωή.
Ιάσωνας Μολφέσης
Ζωγράφος
The work of Anna Katsibra is a work of complete desolation.
People exist but they are lonely and silent. The streets, the houses, the
seas are pieces of memory. If one day the end of the world comes, these
pieces will be a conclusive evidence of life in earlier times. The female
nudes do not change the feeling of loneliness wich is something that is
constantly declared.
The rosen nudes are mostly embryos, who want to return to their uterus,
since the world is unloving.
The repetitive images in the sand and especially the empty passage with
the female shapes half-burried in the walls, certify that the oxygene and the
human breath have passed into nothingness and perhaps an anthropologic museum
should conservate them as if for another life who can be reborn.
The artistic value of these photos is unquestionable and I thing they
will appeal to those who are sensitive to photography and life.
Iason Molfesis
Painter |