Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016








LOST CITY

Το έργο της Άννας Κατσίμπρα είναι έργο απόλυτης μοναξιάς, χωρίς μελόδραμα.
Ο κόσμος γύρω υπάρχει, αλλά είναι έρημος και σιωπηλός. Οι δρόμοι, τα σπίτια, οι θάλασσες είναι λωρίδες ανάμνησης. Αν κάποτε η ζωή έχει εξαφανιστεί πάνω στη γη, οι λωρίδες αυτές θα μαρτυρούν με τον τρόπο τους κάτι που υπήρξε. Τα γυναικεία γυμνά δεν αλλάζουν αυτή την αίσθηση μοναξιάς και δηλώνεται συνεχώς.
Τα αναδυόμενα γυμνά είναι πιο πολύ έμβρυα, που θέλουν να γυρίσουν στη μήτρα τους, αφού ο έξω κόσμος, τους είναι αφιλόξενος και παγερός.
Οι επαναληπτικές φιγούρες στην άμμο και ιδιαίτερα ο άδειος διάδρομος με τις γυναικείες μορφές μισοθαμμένες στους τοίχους, βεβαιώνουν ότι οξυγόνο και ανθρώπινη αναπνοή δεν υπάρχουν από καιρό σ’ αυτό το χώρο, αλλά ίσως κάποιο ανθρωπολογικό μουσείο θα έπρεπε να τις συντηρήσει σαν για μια άλλη ζωή που μπορεί να ξαναγεννηθεί.
Η καλλιτεχνική αξία αυτών των φωτογραφιών είναι αναμφισβήτητη και νομίζω θα συγκινήσει έναν κόσμο ευαίσθητο στη φωτογραφία και στη ζωή.
Ιάσωνας Μολφέσης 
Ζωγράφος


The work of Anna Katsibra is a work of complete desolation.
People exist but they are lonely and silent. The streets, the houses, the seas are pieces of memory. If one day the end of the world comes, these pieces will be a conclusive evidence of life in earlier times. The female nudes do not change the feeling of loneliness wich is something that is constantly declared.
The rosen nudes are mostly embryos, who want to return to their uterus, since the world is unloving.
The repetitive images in the sand and especially the empty passage with the female shapes half-burried in the walls, certify that the oxygene and the human breath have passed into nothingness and perhaps an anthropologic museum should conservate them as if for another life who can be reborn.
The artistic value of these photos is unquestionable and I thing they will appeal to those who are sensitive to photography and life.
Iason Molfesis
Painter

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου